Skip to main content

Les passages couverts - 2


W pierwszej części dowiedzieliście się kiedy i dlaczego powstały paryskie pasaże, a także pokazałam kilka z nich. Niedawno podczas spaceru odkryłam kolejne. Może nie widziałam wszystkich, ale te najciekawsze na pewno.

Galerie Véro-Dodat
19 rue Jean-Jacques-Rousseau, 2 rue du Bouloi

Pasaż ten powstał w 1826 roku z inicjatywy wędliniarza (masarza) Benoît Véro i finansisty Dodat. Łączył on często uczęszczaną trasę pomiędzy Palais-Royale i Les Halles, więc dość szybko zyskał popularność. Wybudowano go w stylu neoklasycystycznym, ma długość 80 metrów, a 9 czerwca 1965 wpisano go na listę zabytków historycznych.





Passage des Princes
5 boulevard des Italiens, 97-99 rue de Richelieu

Mimo przemian zachodzących w Paryżu za czasów barona Haussmanna, które doprowadziły do zburzenia wielu pasaży, ten udało się wybudować. Był on ostatnim krytym przejściem zbudowanym w tamtym okresie.
Powstał w roku 1860 i na początku nazywał się Passage Mirès, na cześć jego założyciela. Ten francuski finansista i bankier kupił Grand Hôtel des Princes et de l’Europe i działki obok terenu, które posłużyły jako teren pod pasaż. W 1985 roku został on całkowicie zniszczony. Wybudowano go jednak w identycznym stylu.




Passage du Cair
2 place du Caire, 33 rue d'Alexandrie, 237-239 rue Saint-Denis, 14, 34 et 44 rue du Caire
 Métro : Sentier

Najdłuższy (370 m) i najwęższy (2,7 m) pasaż w Paryżu. Czynny od pon. do pt. w godz. 7-18:30.
Ja byłam w sobotę i dlatego wydawał mi się jakiś opuszczony. Podobno wewnątrz jest w opłakanym stanie. W dni powszednie znajdziemy tutaj sprzedawców tkanin, tanich ubrań i mnóstwo manekinów wystawowych.
Pasaż otwarto w 1798 r, czyli w roku kampanii Napoleona w Egipcie. Stąd ta nazwa i posągi umieszczone nad wejściem.




Passage Bourg-l'Abbé 
120 rue Saint-Denis, 3 rue de Palestro Métro : Etienne Marcel

Ten pasaż o długości 47 metrów wybudowano w 1828 roku. Od tamtego czasu był trochę zmieniony, gdyż przy budowaniu boulevard de Sébastopol w 1854 i utworzeniu rue de Palestro wyburzono jego część.
Wejście jest dziełem Henriego Blondela, tego samego który zaprojektował Bourse de commerce. Tak więc rzeźby się tam znajdujące są alegorią Handlu i Przemysłu.
Pasaż powoli zyskuje swój dawny blask.






 
Passage du Grand Cerf 
10 rue Dussoubs, 145 rue Saint-Denis  Métro : Etienne Marcel

Ten wysoki na 12 m ( trzypiętrowy) pasaż, ze szklanym dachem, jest najwyższym wśród paryskich przejść. Wybudowano go już po reformach Haussmanna, ale długi czas był zamknięty ze względów bezpieczeństwa. Szklany dach stanowił zagrożenie.

Otwarto go w 1825 roku w miejscu dawnego hotelu Grand Cerf. Ma 117 m.
Znajdują się tam luksusowe sklepy artystów, projektantów, dekoratorów i innych rzemieślników.

Jeden z ładniejszych pasaży, które widziałam.








 Passage Brady

46 rue du Faubourg-Saint-Denis, 33 boulevard de Strasbourg, 22 boulevard de Strasbourg, 43 rue du Faubourg-Saint-Martin

Jeden z dwóch krytych pasaży w 10 dzielnicy (poprzednie były w drugiej dzielnicy).
Skonstruowany w 1828 roku, ale prace rozpoczęto już w 1825 r. Pierwotnie miał być całkowicie zakryty, ze 113 sklepami na dole i mieszkaniami powyżej.
Od 7 marca 2002 r jest sklasyfikowany jako obiekt historyczny.

Na 216 metrach znajduje się wiele restauracji indyjskich, pakistańskich, z Reunionu i Mauritiusa.
Zaczęli się tam instalować w latach 70-80, a teraz przejęli całość. Jeśli więc chcecie zjeść coś hinduskiego, pójść do pakistańskiego fryzjera, albo kupić niespotykane owoce, to tylko tam.






 

Ostatni już pasaż to passage du Prado.
16 rue du Faubourg-Saint-Denis, 16 boulevard Saint-Denis

Nie jest on ani ładny, ani interesujący. Znajduje się też w nieciekawej okolicy, więc nie zachęcam was, aby tam wstąpić. Trafiłam na niego przypadkiem, zrobiłam zdjęcie, ale do środka nawet nie zajrzałam. Prace renowacyjne rozpoczęto dopiero w 2012 roku i wygląda na to, że ich nadal nie ukończono.
Pasaż wybudowano w 1785 roku. Był wtedy odkryty, a jako pasaż kryty funkcjonuje dopiero od 1925 r. Można więc powiedzieć, że jest najnowszy. 
Nazwę przejął po muzeum Prado w Madrycie. Do 1930 r. znany był jako passage du Bois-de-Boulogne.
Passage du Prado jest własnością prywatną, dostępny dla wszystkich codziennie od 8 do 20.




Ze 150 pasaży zachowało się około 30. Ja do tej pory widziałam połowę. Tak więc spodziewajcie się kolejnych postów.

Comments

Popular posts from this blog

Wizyta w Pałacu Elizejskim - Journées européennes du patrimoine 2016

  Miał być post o Rouen, Mont-Saint-Michel i Vaux-le-Vicomte, ale napiszę post o tym, w czym uczestniczyłam w ten weekend, czyli o Europejskich Dniach Dziedzictwa.    Już po raz 33 w całej Francji udostępniono zamknięte na co dzień dla publiczności miejsca. Można było zobaczyć wnętrza ministerstw, ambasad, pałaców, zamków, siedzibę radia, telewizji itp.  Wstęp do muzeów był bezpłatny w ten weekend. Ale jak coś jest za darmo, to wiadomo, że znajdzie się wielu chętnych by z tego skorzystać. Tak więc do tych najbardziej popularnych miejsc trzeba było odczekać w kilkugodzinnych kolejkach. Zdjęcie powyżej - widok na pałac od strony dziedzińca, poniżej - od strony ogrodów. My w sobotę zwiedziliśmy Senat, a w niedzielę Pałac Elizejski. By wejść do siedziby prezydenta należało swoje odczekać, a następnie przejść dwie kontrole. Sprawdzali bardzo dokładnie, wyciągnęli mi wszystkie rzeczy z torebki, otwierali wszystkie zamki w portfelu i po raz kolejny straci

Polskie instytucje w Paryżu

Najwyższy czas opublikować trzecią i ostatnią część cyklu o polskich śladach w Paryżu.  Dwie poprzednie znajdziecie pod tymi linkami ( pierwsza część i druga część ). Zacznę od Szkoły Polskiej , której początki sięgają połowy XIX wieku.  "Przedstawiciele Wielkiej Emigracji, głównie członkowie rządu, posłowie, oficerowie, publicyści i pisarze założyli w Paryżu Stowarzyszenie Naukowej Pomocy, mające wspierać materialnie Polaków, pragnących studiować. Stowarzyszeniu przewodniczył książę Adam Czartoryski".  Szkoła ta miała na celu przekazywanie polskich tradycji dzieciom emigrantów z okresu powstania listopadowego. Rozpoczęła swoją działalność w 1842 roku, w Châtillon-sous-Bagneux. Na początku miała jednego nauczyciela i liczyła 19 uczniów. Stopniowo szkoła zaczęła się rozrastać i przeniesiono ją do Paryża. Obecnie mieści się przy 15, rue Lamandé, w 17 dzielnicy. Więcej o historii szkoły przeczytacie tutaj . Drugą instytucją naukową, istniejąc

Zamki nad Loarą. Azay-le-Rideau

Dolina Loary to kraina historyczna Francji, na obszarze której znajduje się ponad 300 średniowiecznych i renesansowych zamków oraz pałaców doby oświecenia. Są one prawdziwymi arcydziełami architektury. Wnętrza zamków kryją ogromne kolekcje mebli, gobelinów, obrazów.  Tutaj wszystko jest przesiąknięte historią z życia francuskich królów XVI wieku. 2 grudnia 2000 roku UNESCO wpisało środkową część doliny rzeki, pomiędzy ujściami Maine i Sully-sur-Loire, na swoją prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa. Korzystając więc z długiego majowego weekendu i słonecznej pogody postanowiliśmy zwiedzić kilka z tych zamków. Pierwszego dnia pojechaliśmy zobaczyć zamek w Azay-le-Rideau, zwany perłą architektury renesansu. Gilles Berthelot otrzymał tytuł szlachecki i zamek w 1510 roku i rozpoczął jego rekonstrukcję w stylu włoskim. W 1537 r. Franciszek I przejął zamek i ofiarował go swojemu towarzyszowi broni, Antoniemu Raffin. Po rewolucji posiadłość nabył