Skip to main content

Les passages couverts - 3

 
Pierwszy mój post o pasażach powstał w czerwcu 2015 roku, druga część w październiku tego samego roku, a na kolejną przyszło Wam czekać ponad rok.
Zajęło mi to trochę czasu, gdyż najpierw musiałam odszukać zaległe pasaże, a nie zawsze było mi do nich po drodze. Brakowało mi zdjęć, bo wiadomo, że sam opis to nie wszystko.
Później musiałam zebrać to w całość i na szczęście post jest już gotowy.

Jeśli od niedawna zaglądacie na mój blog, to warto najpierw powrócić do części PIERWSZEJ i DRUGIEJ. Tam dowiecie się czym są pasaże i dlaczego w ogóle powstały. 

Galerie de la Madeleine
9, place de la Madeleine, 30 rue Boissy d'Anglas

Pasaż ten znajduje się w 8 dzielnicy, w okolicach kościoła Madeleine. Jego długość to 53 m, szerokość 4 m. Został otwarty w 1845 roku. Elewację budynku zdobią dwie kariatydy (podpory w formie postaci kobiety) dzieła Jeana-Baptista Klagmana.





Passage Puteaux
33 rue de l'Arcade, 28 rue Pasquier

To również krótki (29 metrów) i wąski pasaż (2,8 m) znajdujący się w 8 dzielnicy. Otwarto go w 1839 roku, w pobliżu mającego powstać dworca Saint-Lazare. Jest to dzieło Louisa Puteaux, który zaprojektował wiele budynków w mieście. Architekt liczył, że sąsiedztwo dworca przyniesie mu zysk. Miał jednak pecha, gdyż dworzec wybudowano dalej na północ, co wiązało się z tym, że handlarze i piesi opuścili to miejsce.
Pasaż posiada dwie dobrze zachowane wnęki.






Galeries du Palais Royal (de Valois, de Beaujolais, de Montpensier)

Galerie te otaczają ogród Palais Royal. Dawniej wewnątrz znajdowały się inne galerie, z których obecnie zostały tylko kolumnady. Książe Orleanu, by pokryć koszty utrzymania swego dworu, powiększył pałac i wynajął parter handlarzom. Miejsce to stało się istnym bazarem. Obecnie działa tam wiele butików, mniej bądź bardziej luksusowych






Passage des Deux-Pavillons
5 rue des Petits-Champs, 6 rue de Beaujolais

Powstał w 1820 roku, ma 33 m długości i 2,2 m szerokości. Jako obiekt historyczny figuruje od 7 października 1986 roku.



Galerie Colbert
6 rue des Petits-Champs, 2 rue Vivienne

Ten kryty pasaż, usytuowany w drugiej dzielnicy Paryża, ma 83 metry długości i 5 metrów szerokości. Jest więc o wiele większy od poprzednich. Powstał w 1826 roku, jako konkurencja dla Gelerie Vivienne, jednak nigdy jej nie dorównał.
Po renowacji w latach 80, został zakupiony przez Bibliotekę Narodową, a następnie przekazany dla Narodowego Instytutu Historii Sztuki. Jest dostępny dla publiczności, która może podziwiać rotundę, zwieńczoną kopułą (nie miałam okazji tego zobaczyć). Bar "Le Grand Colbert", znajdujący się przy wejściu do galerii i utrzymany w stylu  Art nouveau, często pojawia się w filmach.



Passage du Ponceau
119 boulevard de Sebastopol, 212 rue Saint-Denis

Długość 92 m, szerokość 2,5 metra. Otwarty w 1826, został znacznie skrócony w 1854 roku podczas budowy bulwaru Sebastopol. Stracił tym samym część swoich cech architektonicznych i stał się miejscem na magazyny dla marek odzieżowych.
Nazwe wziął od pobliskiej ulicy rue du Ponceau.









 Ostatnia już część ukaże się w następnym tygodniu.
Miłego weekendu.

Comments

Popular posts from this blog

Wizyta w Pałacu Elizejskim - Journées européennes du patrimoine 2016

  Miał być post o Rouen, Mont-Saint-Michel i Vaux-le-Vicomte, ale napiszę post o tym, w czym uczestniczyłam w ten weekend, czyli o Europejskich Dniach Dziedzictwa.    Już po raz 33 w całej Francji udostępniono zamknięte na co dzień dla publiczności miejsca. Można było zobaczyć wnętrza ministerstw, ambasad, pałaców, zamków, siedzibę radia, telewizji itp.  Wstęp do muzeów był bezpłatny w ten weekend. Ale jak coś jest za darmo, to wiadomo, że znajdzie się wielu chętnych by z tego skorzystać. Tak więc do tych najbardziej popularnych miejsc trzeba było odczekać w kilkugodzinnych kolejkach. Zdjęcie powyżej - widok na pałac od strony dziedzińca, poniżej - od strony ogrodów. My w sobotę zwiedziliśmy Senat, a w niedzielę Pałac Elizejski. By wejść do siedziby prezydenta należało swoje odczekać, a następnie przejść dwie kontrole. Sprawdzali bardzo dokładnie, wyciągnęli mi wszystkie rzeczy z torebki, otwierali wszystkie zamki w portfelu i po raz kolejny straci

Polskie instytucje w Paryżu

Najwyższy czas opublikować trzecią i ostatnią część cyklu o polskich śladach w Paryżu.  Dwie poprzednie znajdziecie pod tymi linkami ( pierwsza część i druga część ). Zacznę od Szkoły Polskiej , której początki sięgają połowy XIX wieku.  "Przedstawiciele Wielkiej Emigracji, głównie członkowie rządu, posłowie, oficerowie, publicyści i pisarze założyli w Paryżu Stowarzyszenie Naukowej Pomocy, mające wspierać materialnie Polaków, pragnących studiować. Stowarzyszeniu przewodniczył książę Adam Czartoryski".  Szkoła ta miała na celu przekazywanie polskich tradycji dzieciom emigrantów z okresu powstania listopadowego. Rozpoczęła swoją działalność w 1842 roku, w Châtillon-sous-Bagneux. Na początku miała jednego nauczyciela i liczyła 19 uczniów. Stopniowo szkoła zaczęła się rozrastać i przeniesiono ją do Paryża. Obecnie mieści się przy 15, rue Lamandé, w 17 dzielnicy. Więcej o historii szkoły przeczytacie tutaj . Drugą instytucją naukową, istniejąc

Zamki nad Loarą. Azay-le-Rideau

Dolina Loary to kraina historyczna Francji, na obszarze której znajduje się ponad 300 średniowiecznych i renesansowych zamków oraz pałaców doby oświecenia. Są one prawdziwymi arcydziełami architektury. Wnętrza zamków kryją ogromne kolekcje mebli, gobelinów, obrazów.  Tutaj wszystko jest przesiąknięte historią z życia francuskich królów XVI wieku. 2 grudnia 2000 roku UNESCO wpisało środkową część doliny rzeki, pomiędzy ujściami Maine i Sully-sur-Loire, na swoją prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa. Korzystając więc z długiego majowego weekendu i słonecznej pogody postanowiliśmy zwiedzić kilka z tych zamków. Pierwszego dnia pojechaliśmy zobaczyć zamek w Azay-le-Rideau, zwany perłą architektury renesansu. Gilles Berthelot otrzymał tytuł szlachecki i zamek w 1510 roku i rozpoczął jego rekonstrukcję w stylu włoskim. W 1537 r. Franciszek I przejął zamek i ofiarował go swojemu towarzyszowi broni, Antoniemu Raffin. Po rewolucji posiadłość nabył