Skip to main content

Les passages couverts - 4


To już ostatnia część moich postów o pasażach.
Zapraszam więc do czytania i komentowania.

Passage Sainte-Anne
59 rue Sainte-Anne, 52 passage Choiseul 

Jest to kryty pieszy pasaż, długi na 47 m, usytuowany w drugiej dzielnicy. Zaczyna się przy ulicy Świętej Anny, a kończy łącząc z pasażem Choiseul. Otwarto go w 1829 roku, trochę po otwarciu pasażu Choiseul. Został wpisany na listę obiektów historycznych w 1974 roku
 




 
Passage Molière
82 rue Quincampoix, 157 rue Saint-Martin

Jest to teren publiczny, przeznaczony dla pieszych, znajdujący się w trzeciej dzielnicy Paryża. Jego długość to 46 m, szerokość 2,75 m. Powstał w 1791 roku. Nazwę przejął od dawnego teatru Molièr, znajdującego się w pobliżu. Nazywano go również passage des Sans-Culottes, albo passage des Nourrices.



Passage Vendôme
16 rue Béranger, 1 place de la République

Pasaż ten, o długości 57 metrów i szerokości 4 metrów, mieści się w okolicy placu Republiki. Powstał w 1827 roku, w miejsce dawnego passage du Jeu-de-Paume. Swoją nazwę wziął od ulicy Vendôme, obecnie rue Béranger.
Jako obiekt historyczny figuruje od 13 kwietnia 1987 roku.





 
Cour du Commerce-Saint-André
59 rue Saint-André-des-Arts, 21 rue de l'Ancienne-Comédie, 130 boulevard Saint-Germain

To jedyny pasaż znajdujący się w szóstej dzielnicy. Powstał w 1776 roku, ma 120 m długości i 3,5 metra szerokości. Nie jest on w całości kryty dachem. Cour du Commerce-Saint-André łączy się z cour de Rohan. 
Na dziedzińcu pasaża mamy kilka znanych i historycznych miejsc. Jednym z nich jest kawiarnia Le Procope, najstarsza kawiarnia w Paryżu, założona w 1684 roku. Pod numerem 9, u stolarza Schmidta wynajmował mieszkanie Joseph Ignace Guillotin, który swoje słynne urządzenie testował tam na owcach.
Natomiast pod numerem 20 mieszkał Georges-Jacques Danton. Budynek ten jednak zburzono podczas przedłużania bulwaru Saint-Germain.













Passage du Havre
69 rue de Caumartin, 109 rue Saint-Lazare

Jest to kryty pasaż, z 1845 roku, znajdujący się w 9 dzielnicy.
Obecnie jest tam dwupoziomowe centrum handlowe, z ponad 40 butikami.

 
Passage Ben-Aïad
8 rue Mandar, 9 rue Léopold-Bellan 

Na nim zakończymy mój przewodnik po paryskich pasażach.
Pasaż ten, dawniej znany jako galerie Mandar, jest ostatnim reliktem po passage du Saumon. Znajduje się w drugiej dzielnicy, ma 90 m długości i 3 m szerokości.
Obecną nazwę przejął od nazwiska bogatego generała tunezyjskiego, Mahmouda Ben Aïad, który nabył tę nieruchomość w lutym 1853 roku. Potem przejął to jego syn. Jednak z biegiem lat butiki opustoszały i utrzymanie tego miejsca stało się nieopłacalne.
Dzisiaj pasaż jest zamknięty dla przechodniów, a przez bramy nadal widać dawne wejście do starodawnych łaźni, obecnie przekształcone na Hôtel du Saumon.



Na koniec jeszcze mały bonus.
Pasaże, na które natrafiłam przypadkowo



i galerie na Polach Elizejskich.




Mam nadzieje, że kto jeszcze nie widział pasaży, to przy następnej wizycie w stolicy Francji, skusi się chociaż na zobaczenie kilku z nich. Od siebie tylko dodam, żeby nie robić tego w niedzielę. Większość z nich jest wtedy zamknięta.

Comments

  1. Paryskie pasaże są piękne :)
    Dałaś mi niezły pomysł na kolejny wpis na blog. Pozdrawiam serdecznie ze słonecznego Bordeaux!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Wizyta w Pałacu Elizejskim - Journées européennes du patrimoine 2016

  Miał być post o Rouen, Mont-Saint-Michel i Vaux-le-Vicomte, ale napiszę post o tym, w czym uczestniczyłam w ten weekend, czyli o Europejskich Dniach Dziedzictwa.    Już po raz 33 w całej Francji udostępniono zamknięte na co dzień dla publiczności miejsca. Można było zobaczyć wnętrza ministerstw, ambasad, pałaców, zamków, siedzibę radia, telewizji itp.  Wstęp do muzeów był bezpłatny w ten weekend. Ale jak coś jest za darmo, to wiadomo, że znajdzie się wielu chętnych by z tego skorzystać. Tak więc do tych najbardziej popularnych miejsc trzeba było odczekać w kilkugodzinnych kolejkach. Zdjęcie powyżej - widok na pałac od strony dziedzińca, poniżej - od strony ogrodów. My w sobotę zwiedziliśmy Senat, a w niedzielę Pałac Elizejski. By wejść do siedziby prezydenta należało swoje odczekać, a następnie przejść dwie kontrole. Sprawdzali bardzo dokładnie, wyciągnęli mi wszystkie rzeczy z torebki, otwierali wszystkie zamki w portfelu i po raz kolejny straci

Polskie instytucje w Paryżu

Najwyższy czas opublikować trzecią i ostatnią część cyklu o polskich śladach w Paryżu.  Dwie poprzednie znajdziecie pod tymi linkami ( pierwsza część i druga część ). Zacznę od Szkoły Polskiej , której początki sięgają połowy XIX wieku.  "Przedstawiciele Wielkiej Emigracji, głównie członkowie rządu, posłowie, oficerowie, publicyści i pisarze założyli w Paryżu Stowarzyszenie Naukowej Pomocy, mające wspierać materialnie Polaków, pragnących studiować. Stowarzyszeniu przewodniczył książę Adam Czartoryski".  Szkoła ta miała na celu przekazywanie polskich tradycji dzieciom emigrantów z okresu powstania listopadowego. Rozpoczęła swoją działalność w 1842 roku, w Châtillon-sous-Bagneux. Na początku miała jednego nauczyciela i liczyła 19 uczniów. Stopniowo szkoła zaczęła się rozrastać i przeniesiono ją do Paryża. Obecnie mieści się przy 15, rue Lamandé, w 17 dzielnicy. Więcej o historii szkoły przeczytacie tutaj . Drugą instytucją naukową, istniejąc

Zamki nad Loarą. Azay-le-Rideau

Dolina Loary to kraina historyczna Francji, na obszarze której znajduje się ponad 300 średniowiecznych i renesansowych zamków oraz pałaców doby oświecenia. Są one prawdziwymi arcydziełami architektury. Wnętrza zamków kryją ogromne kolekcje mebli, gobelinów, obrazów.  Tutaj wszystko jest przesiąknięte historią z życia francuskich królów XVI wieku. 2 grudnia 2000 roku UNESCO wpisało środkową część doliny rzeki, pomiędzy ujściami Maine i Sully-sur-Loire, na swoją prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa. Korzystając więc z długiego majowego weekendu i słonecznej pogody postanowiliśmy zwiedzić kilka z tych zamków. Pierwszego dnia pojechaliśmy zobaczyć zamek w Azay-le-Rideau, zwany perłą architektury renesansu. Gilles Berthelot otrzymał tytuł szlachecki i zamek w 1510 roku i rozpoczął jego rekonstrukcję w stylu włoskim. W 1537 r. Franciszek I przejął zamek i ofiarował go swojemu towarzyszowi broni, Antoniemu Raffin. Po rewolucji posiadłość nabył